director: Gus Van Sant
writer: Dustin Lance Black
starring: Sean Penn, Josh Brolin, Emile Hirsch, Diego Luna, James Franco
genre: Biopic, Drama
Ομοφυλοφιλία και ακτιβισμός. Δύο κατακριτέες έννοιες ακόμα και στην σημερινή εποχή, από μεγάλη μερίδα ατόμων με παρωπίδες και απο “βολεμένους” μικροαστούς, πνιγμένους στα κλισέ του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Στο Milk λοιπόν, ανοιχτόμυαλοι μας αναγνώστες έχουμε και τις δύο αυτές έννοιες και μάλιστα στον υπερσυντέλικο.
Η Ιστορία: (spoiler alert): (συγχωρέστε με για το μέγεθος μα πιστέψτε με αξίζει)
Σαραντάχρονος ομοφυλόφιλος (Harvey Milk) το 1970 στην Νέα Υόρκη, με (όπως ο ίδιος υποστηρίζει) κανένα σπουδαίο επίτευγμα στην ζωή του , ερωτεύεται με μικρότερο ομοϊδεάτη του (James Franco) και αποφασίζουν, για να “βγούν απο την ντουλάπα” της καταπίεσης, να μετακομίσουν στον Σαν Φρανσίσκο, μια πιο ανοιχτόμυαλη πόλη για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή .
'Ετσι λοιπόν, ανοίγουν ένα μικρό μαγαζί με είδη φωτογραφίας και αντιμετωπίζουν από το ξεκίνημα του, τον ρατσισμό απέναντι τους, λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων . Εδώ είναι και το σημείο, όπου ο Harvey Milk (Sean Penn), αποφασίζει να βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό. Όντας ιδεολογικά ακτιβιστής, δημιουργεί ένα κίνημα στο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο μποϊκοτάρει τον ρατσισμό(αντιδρώντας σε όσα μαγαζιά ήταν ενάντια σε αυτούς). Και καταφέρνει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να μαζέψει στο Κάστρο (περιοχή του Σαν Φρανσίσκο), μια τεράστια μερίδα ομοφυλόφιλων ακτιβιστών και ακτιβιστριών, όπως επίσης και να πάρει με το μέρος του πολλούς από τους ντόπιους.
Παρ' όλα αυτά, η αστυνομία (υποκινούμενη από το εν γένει ρατσιστικό και πιστό στον θεσμό της οικογένειας με την βιβλική έννοια -τρομάρα μας- , κράτος των Η.Π.Α), είναι αντιμέτωπη με το κίνμα του Milk. Έτσι, ακολουθούν επιθέσεις προς ζευγάρια ομοφυλόφιλων, με αποκορύφωμα να πέσει νεκρός, θύμα της αστυνομικής βίας, ένας υποστηρικτής της όλης κίνησης.
Αυτό, δίνει μια νέα τροπή στο όλο ήδη φορτισμένο σκηνικό, με αποτέλεσμα την συσπείρωση του κινήματος (και όχι την διάλυση του, όπως επιθυμούσαν οι αρχές ) και την επυθμία του Milk να κατέβει ώς υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Κάστρο (και μάλιστα ως ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος).
Έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες (λόγω της κλειστής και καθ' όλα οπισθοδρομικής κοινωνίας, όπως επίσης και από την πολέμιο / θρησκόληπτη κατά των ομοφυλοφίων Αννίτα Μπράιαν) , μα με τον κόσμο να κλίνει προς το μέρος του κάθε φορά όλο και περισσότερο, ο Harvey καταφέρνει να εκλεγεί, δίνοντας ελπίδα σε όλο τον καταπιεσμένο σεξουαλικά πληθυσμό των ηνωμένων πολιτειών.Σε αυτή του την προσπάθεια βοήθησε το επιτελείο του που κατ' εμέ δίνει μια πολύ ευχάριστη νότα στο σκηνικό της ταινίας.
Όμως, αυτό είχε και το τίμημά του, καθώς έπειτα από την δεύτερη ήττα του ο Milk χάνει τον σύντροφό του και την θέση του παίρνει ο Jack (Diego Luna), μα το αποτέλεσμα δεν είναι παρά ένα υποκατάστατο για τον Milk. Από την άλλη, μαζί του στο συμβούλιο εκλέγεται ο Dan White (Josh Brolin), στο πρόσωπο του οποίου βλέπουμε μια καταπιεσμένη φιγούρα της πολιτικής, έναν τυχοδιώκτη θα λέγαμε,που από την πρώτη στιγμή εναντιώνεται με τον Milk φορτίζοντας το υπόβαθρο της ταινίας.
Σημαντικότερο σημείο της ταινίας είναι κατά την γνώμη μου το ψήφισμα της πρότασης έξι (proposition 6) . Εν ολίγοις, η πρόταση αυτή απαγόρευε στου ομοφυλόφιλους καθηγητές -και όχι μόνο- το δικαίωμά τους στην εργασία και τιμωρούσε επίσης τους υποστηριχτές τους.Εδώ παρουσιάζεται ένας αγχωμένος Milk, γεμάτος από πίστη μα και με τον φόβο συνάμα της πιθανής αποτυχίας να καταφέρει το ακατόρθωτο.
Απέναντι του βρίσκονται η εκκλησία που για άλλη μια φορά βρίσκεται αντιμέτωπη με κάθε τι φιλελεύθερο, η Αννίτα Μπράιαν, όπως επίσης και ο γερουσιαστής John Briggs (Dennis O ' Hare). Mε τον γερουσιαστή αντιμέτωπό του ο Milk φοβάται την ήττα, μιας και είναι ένας πολύ ικανός αντίπαλος.
Εν τέλει όμως καταφέρνει να μην περάσει το ψήφισμα με μια σειρά απο πολιτικές αναμετρήσεις και ανοιχτούς διαλόγους. Αυτό τον μετέτρεψε σε σύμβολο της gay, όπως και της πολιτικής κοινότητας, κάτι που τον έφερε αντιμέτωπο με την άμετρη φιλοδοξία του Dan White, ο οποίος έπειτα από την αποπομπή του από το δημοτικό συμβούλιο και μέσα σε ένα κλίμα σχιζοφρένειας,απογοήτευσης και εγωισμού δίνει τέλος στον Harvey Milk, όπως επίσης και στον συνοδοιπόρο και υποστηριχτή του, δήμαρχο George Moscone.
Η κριτική:
Το “Milk” είναι ίσως μία απο τις σημαντικότερες ταινίες που έχουν πάρει τον δρόμο τους στην μεγάλη οθόνη και κατά την γνώμη μου η καλύτερη ταινία του 2008.
Βασικά, το θέμα είναι από που να αρχίσει κάποιος να αναλύει και από που να τελειώσει.Έχουμε να κάνουμε με ένα αρτιότατο σενάριο ή καλύτερα αυτοβιογραφία, που ο ιδιόρυθμος Gus Van Sant καταφέρνει να αποδώσει με τρόπο ρεαλιστικό και συνάμα συγκινητικό.
Πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι το cast της ταινίας. Βλέπουμε ονόματα όπως ο Josh Brolin που τον θυμόμαστε από την καταπληκτική του ερμηνεία στο No Country For Old Men, τον Emile Hirsch από το Into The Wild και τον James Franco γνωστό από Spider-man και από Pineapple Express.
Τα πλάνα του Gus Van Sant καθηλώνουν, δίνοντας στο ρετρό συναίσθημα άλλη διάσταση. Ο
φωτισμός και η φωτογραφία δένουν πανέμορφα με τις ερμηνείες και η μουσική είναι ακριβώς όπως θά 'πρεπε.Απλή και εκεί που πρέπει.Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν τα αυθεντικά βίντεο της περιόδου που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία όπως και το ανατριχιαστικό ξεκίνημα της, με τον Sean Penn να αφηγείται τα όσα έχει περάσει σε μελοδραματικό τόνο.
Ας πάρουμε τώρα μια βαθειά ανάσα για να αναφερθούμε στον μεγάλο Sean Penn. Δεν θέλω να γίνω κουραστικός, για αυτό θα πω δυο λόγια μόνο.Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις μεγαλύτερες ερμηνείες που έχουν παιχτεί στην μεγάλη οθόνη με την προσωπική μου άποψη να είναι ότι αυτή η ερμηνεία συγκρίνεται μόνο με αυτήν του Al Pacino στο”άρωμα γυναίκας”.Ο Penn καθηλώνει, προβάλλοντας το μεγαλείο της έβδομης τέχνης σε έναν ρόλο που αν το σκεφτούμε δεν μπορούν να παίξουν πολλοί εκεί έξω.
Η άποψη μου είναι ότι η ταινία αδικήθηκε από τα ανήψια του θείου Oscar και άξιζε το αγαλματάκι για την καλύτερη ταινία.Δεν βλέπεις τόσο δεμένο σύνολο κάθε μέρα, μα υπάρχει η τάση σε τέτοιου είδους ταινίες (βιογραφικές), το αγαλματάκι να πηγαίνει στον πρωταγωνιστή (ας θυμηθούμε το άρωμα γυναίκας, το monster όπως και το περσινό There Will Be Blood ).
Κλείνοντας, το “Milk” είναι μια ταινία που θα πρέπει να δει κάποιος ,όχι μόνο για τις ερμηνείες ή για να περάσει καλά η ώρα του, αλλά για να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε άτομα κάθε ηλικίας ή φύλλου μιας και η ομοφοβία δεν έχει εκλείψει, παρ' όλο που έχουμε φορέσει όλοι μας το προσωπείο του φιλελευθερισμού και του καθωσπρεπισμού.
Το “Milk” θα σας κάνει να δείτε τα πράγματα απο μια άλλη οπτική γωνία και θα σας κρατήσει πολύ ευχάριστη παρέα τις δύο και κάτι ώρες που διαρκεί.
Προσωπική βαθμολογία :
Review by Kapapi
No comments:
Post a Comment