The Visitor (2007)

director: Thomas McCarthy

writer: Thomas McCarthy

starring: Richard Jenkins,Haaz Sleiman,Danai Jekesai Gurira,Hiam Abass

genre: Drama

Γενικά πιστεύω ότι υπάρχουν τριών ειδών ταινίες που μπορεί κάποιος να δει. Οι ταινίες που έχουν καλό marketing, αυτές που μας προτείνουν φίλοι και αυτές τις οποίες τις ανακαλύπτεις ψάχνοντας όταν τυχαίνει να δεις ή να ακούσεις έναν τίτλο. Στην τρίτη κατηγορία άνηκε για μένα και το the Visitor. Νομίζω ότι αυτές οι ταινίες είναι που σε αγγίζουν, περισσότερο γιατί ξέρεις ότι δεν στις επέβαλε κάποιος manager αλλά απλά κέρδισαν τον σεβασμό σου.

Η πρώτη φορά που είδα τον Τ. McCarthy ήταν στον ρόλο ενός δημοσιογράφου στη σειρά the Wire. Άρα ο σεβασμός ήταν δεδομένος. Ύστερα είδα και το Station Agent, το οποίο ήταν και το πρώτο του σκηνοθετικό δημιούργημα, μια πολύ καλή και ενδιαφέρουσα ταινία. Και τώρα, μόλις στο δεύτερό του έργο ο άνθρωπος αυτός έγραψε, σκηνοθέτησε και δημιούργησε ένα φιλμ το οποίο μπορεί να μην έχει τα μεγάλα ονόματα αλλά έχει αληθινή κινηματογραφική τέχνη και μαγεία.

Μιλάμε για την ιστορία του καθηγητή ενός κολεγίου(που θα μπορούσε και εύκολα να θυμίσει και καθηγητή ελληνικού πανεπιστημίου, μίζερο, κακό προς τους φοιτητές κτλ.) ο οποίος όταν καλείται να επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη για ένα συνέδριο βρίσκει στο διαμέρισμά του ένα ζευγάρι παράνομων μεταναστών, το οποίο έχει εξαπατηθεί νομίζοντας ότι νοικιάζει αυτό το διαμέρισμα νόμιμα. Έτσι λοιπόν ο Walter (Richard Jenkins) συναντάει τον Tarek (Haaz Sleiman) και τη Zainab (Danai Jekesai Gurira). Ο Walter θα τους αφήσει να ζήσουν μαζί του μιας και αυτός θα μείνει μόνο για λίγες μέρες. Η αγάπη του Walter για τη κλασσική μουσική και του Tarek για αφρικάνικη μουσική θα τους φέρει κοντά ώσπου ο Tarek συλλαμβάνεται και απειλείται με απέλαση.

Σκηνοθετικά η ταινία υποστηρίζει τους χαρακτήρες. Αργή δυναμική κάμερα δίνει την ελευθερία στους ηθοποιούς να ξεδιπλωθούν εκφραστικά μέσα από διαστήματα σιωπής, τα οποία είναι κάθε άλλο παρά κουραστικά. Πολλές φορές ακουμπάει τα όρια του σινεφίλ χωρίς όμως να τα περνάει. Το μεστό και γλυκόπικρο φινάλε συμπληρώνει άψογα το παζλ μιας εξαιρετικής ταινίας.

Η ηθοποιία είναι κατά τη γνώμη μου το πιο δυνατό κομμάτι της ταινίας. Οι τέσσερις ηθοποιοί στους οποίους στηρίζεται η ταινία έδεσαν ιδανικά με μια χημεία που τους επέτρεψε να αναδείξουν ο καθένας τον χαρακτήρα του αλλά και όλοι μαζί την ταινία και το σενάριο. Μπροστάρης βέβαια είναι ο Jenkins ο οποίος κέρδισε δικαίως και μια υποψηφιότητα και για τα Όσκαρ. Ο Jenkins δίνει μια μοναδική παράσταση που βασίζεται κυρίως στην εκφραστικότητα και στη σιωπή, μιας και ο χαρακτήρας του δεν αναλύεται σε συζητήσεις και σε ξεσπάσματα συναισθημάτων. Αλλά και οι δύο νέοι ηθοποιοί κρατάνε το επίπεδο ψηλά καθώς ο καθένας καταφέρνει να δώσει μια διαφορετική οπτική στη ταινία ενσαρκώνοντας τον χαρακτήρα του άψογα. Τέλος τι μπορώ να πω για την Hiam Abass… μια παρουσία που συμπληρώνει άψογα τον Jenkins στο ρόλο της μητέρας του Tarek που βλέπει το παιδί της να αντιμετωπίζει το φάσμα της απέλασης χωρίς να μπορεί καν να το επισκεφτεί στο κρατητήριο γιατί και η ίδια βρίσκεται παράνομα στη χώρα. Ο ρόλος είναι γραμμένος για αυτή και είμαι σίγουρος ότι ήταν η καλύτερη επιλογή.

Όσον αφορά τον ήχο και τη μουσική έχουν αναδειχθεί σε έναν από τους κεντρικούς άξονες της ταινίας, καθώς αποτελεί και κύριο στοιχείο της πλοκής. Η εναλλαγή των κλασσικών και των αφρικανικούς ήχων των τύμπανων και της απόλυτης ησυχίας δίνουν στη ταινία και σε κάθε μεμονωμένη σκηνή μια άγρια δυναμική.

Αυτή η ταινία χωρίς να γίνει κουραστική σε κάνει να σκεφτείς ακουμπώντας πολλά θέματα της αμερικάνικης κοινωνίας αλλά και του ανθρώπινου ψυχισμού. Η κατάσταση της μετά-τρομοκρατίας Αμερικής με την αντιμετώπιση των μεταναστών ως ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας αλλά κυρίως οι έννοιες της φιλίας, της ανθρωπιάς και της αγάπης παρουσιάζονται ιδανικά. Χωρίς μελοδραματισμούς και υπερβολές αυτή η ταινία σε προβληματίζει και σε γεμίζει συναισθήματα. Αισιοδοξία, αγάπη για τη ζωή και πάνω απ’ όλα αγάπη για τον άνθρωπο. Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί, άνθρωποι που μπορεί να βλέπεις κάθε μέρα στον δρόμο και που όμως έχουν να πουν μια ιστορία, η οποία δε ξεχειλίζει από μυθιστορηματικές υπερβολές και παραμυθένια φινάλε, αλλά μπορεί να σου δώσει περισσότερα από αυτά. Σκέψη.

Προσωπικά είναι το είδος των ταινιών που με συναρπάζει, αλλά ούτως ή άλλως, πιστεύω ότι είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που ο καθένας αξίζει να δει. Μπορεί να μη κέρδισε κανένα αγαλματάκι αλλά άξιζε, γι’ αυτό σας διαβεβαιώνω. Πραγματικά περιμένω με αγωνία να δω την επόμενη δουλειά δουλειά του Thomas McCarthy. Μέχρι τότε…

Καλή προβολή!

Προσωπική βαθμολογία :

Review by Gamapi