cruuuuuuuuuuuuuuuuuut
Wednesday, November 11, 2009
Das weisse Band | The White Ribbon (2009)
Director:
Michael Haneke
Writer:
Michael Haneke
Starring:
Christian Friedel, Burghart Klaussner, Rainer Bock
Genre:
Crime, Mystery, Drama
Μια ταινία που είδα ψιλοτυχαία να πω την αλήθεια και για την οποία δεν είχα ακούσει τίποτα πέρα από το ότι "έχει 5 αστέρια από κάποιους κριτικούς σε κάποια sites". Από μια αυθόρμητη βόλτα στο cinema, βρέθηκα τελικά μπροστά σε μια καταπληκτική ταινία.
Η ταινία εναλλάσεται μεταξύ γεγονότων που διαταράσσουν τη "γαλήνια" ζωή ενός χωριού και εικόνων οικογενειών παλαιών αρχών, με καταπιεσμένα παιδιά και προσυλωμένους σε παλαιές αξίες γονείς και προσπαθεί να δικαιολογήσει ενέργειες σκιαγραφόντας σιγά σιγά το ήθος των ανθρώπων μέσα σε εκείνη τη μικρή κοινωνία. Βρισκόμαστε σε ένα μικρό γερμανικό χωρίο λίγο πριν την έναρξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ύποπτα ατυχήματα συμβαίνουν στο κατά τα άλλα ειρηνικό, θρησκευόμενο χωριό. Αυτές οδηγούν σε συγκρούσεις που φέρνουν στην επιφάνεια κρυμμένα συναισθήματα φόβου, καχυποψίας, εσωστρέφειας. Το βασικό ζουμί όμως είναι το πως επηρεάζονται και πως ενεργούν τα παιδιά μέσα σε αυτό το σύνολο. Παιδιά τα οποία έχουν μεγαλώσει με αυστηρές αρχές από ψυχρούς γονείς, χωρίς στοιχεία αθωότητας. Μέσα σε αυτή την κοινωνία των μεγάλων φαίνεται ότι τελικά τα παιδιά θα παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο και θα αναδείξουν σε έντονο βαθμό τα συναισθήματα που ήταν καλά κρυμμένα πίσω από τον καθωσπρεπισμό.
Ο χώρος στον οποίο εκτυλίσσεται είναι επιλεγμένος να είναι ένα μικρό χωριό γιατί δημιουργεί την επιθυμητή υπερβολή ώστε να τονιστούν τα συναισθήματα. Οι οικογένειες που προβάλλονται σκιαγραφούν από πολλές γωνίες την κοινωνία της εποχής και το πώς τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε κάθε είδος οικογένειας ξεχωριστά. Το τελικό ηθικό δίδαγμα αφορά μια απόπειρα αιτιολόγησης των μετέπειτα ιστορικών γεγονότων, την άνοδο του φασισμού και τους παγκόσμιους πολέμους, μέσα από την προβολή της ανατροφής της "φασιστικής γενιάς". Πρόκειται για μια γερμανική ταινία που μάλλον "ξύνει" τις πληγές του παρελθόντος για τους Γερμανούς.
Η ταινία είναι μεγάλη, αργή και "βαριά", λίγο χαζός χαρακτηρισμός, αλλά είναι πιστεύω αρκετά πετυχημένος για να χαρακτηρίσει ταινίες κυρίως εκτός Hollywood, όπου τα πλάνα δεν τρέχουν με υλιγγιώδη ταχύτητα και από τα 15 λεπτά γυρισμάτων για μια σκηνή τελικά δεν μένουν μόνο 20 δευτερόλεπτα μετά το μοντάζ. Σε πολλά σημεία η κάμερα θα δείχνει μια ολόκληρη σκηνή σε πραγματικό χρόνο. Αυτό όμως είναι απαραίτητο ώστε ο θεατής να μπει στη σωστή ατμόσφαιρα. Οι ερμηνείες των παιδιών είναι κάτι παραπάνω από καθηλωτικές, πραγματικά δεν έχω ξαναδεί παιδιά να υποδύονται τόσο δύσκολους ρόλους και να εκφράζουν περίπλοκα συναισθήματα τόσο έντονα. Πραγματικά είναι τόσο αληθοφανείς οι αντιδράσεις τους που σε ξεγελάει η εξωτερική αθωότητά τους. Οι ερμηνείες των μεγάλων είναι και αυτές πολύ προσεγμένες και μελετημένες. Η σκηνοθεσία είναι κάπως πιο παραδοσιακή και η κάμερα πίσω από τους ηθοποιούς, αλλά οι ηθοποιοί περιφέρονται γύρω από την κάμερα που καλύπτει όλο το χώρο. Θα μπορούσε να έχει γυριστεί σε θεατρική παράσταση. Οι αργές σκηνές δε σε κάνουν να βαριέσαι, αλλά σίγουρα δεν είναι από τις ταινίες που σου κόβουν την άνασα. Άλλωστε δε σκοπεύει σε κάτι τέτοιο. Επίσης είναι ασπρόμαυρη, επιλογή κατά την άποψή μου πολύ πετυχημένη για το εγχείρημα. Τέλος, να αναφέρω ότι η ταινία αυτή τιμήθηκε με το βραβείο χρυσού φοίνηκα στο φεστιβάν Καννών για το 2009. Το αξίζει και με το παραπάνω, όπως αξίζει και δυόμιση ώρες από τη ζωήσας, αν θελήσετε να πάρετε κάτι και όχι απλά να σκοτώσετε το χρόνο σας.
No comments:
Post a Comment
Newer Post
Older Post
Home
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Director:
No comments:
Post a Comment