Στρέλλα (2009)

Σκηνοθέτης: Πάνος Κούτρας

Σεναριογράφος: Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Πάνος Κούτρας

Ηθοποιοί: Μήνα Ορφανού, Γιάννης Κοκιασμένος

Είδος: Δράμα

Απλά είχα ακούσει κάποια καλά λόγια για την "Στρέλλα", χωρίς να έχω ψάξει παραπάνω στοιχεία. Δεν μου περνούσε, όμως, για κανέναν λόγο από το μυαλό ότι πρόκειται για μια ελληνική ταινία "τύπου Almodovar". Απρόσμενη τρόπη που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Γιατί, ναι, είναι πολύ προχωρημένο αυτό το εγχείρημα, αλλά πρέπει να υπάρχουν ευδιάκριτα όρια μέσα στα οποία θα κινηθεί κάποιος που θα θελήσει να το αναλάβει. Η όλη προσαρμογή που επιχειρείται είναι άκρως αξιόλογη, άλλα σε κάποια κομβικά σημεία ξεφεύγει... Για να σας δώσω μια ιδέα για το τι θα δούμε, έχουμε και λέμε:

Η "Στρέλλα" είναι μια τραβεστί που, περιστασιακά πλέον, εκδίδεται. Ο Γιώργος είναι πρώην τρόφιμος των φυλακών ο οποίος μόλις αποφυλακίστηκε και προσπαθεί να "συνέλθει" στην Αθήνα. Οι δύο τους γνωρίζονται σε ένα ξενοδοχείο και ξεκινούν μια, εκ των πραγμάτων, διαφορετική σχέση από τις άλλες. Το παρελθόν, όμως, και των δύο θα ταράξει τις ζωές τους και θα προκαλέσει ανισορροπίες...

Ένα μπορούμε να πούμε για την σκηνοθεσία: Υπέροχη. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η ταινία και, πραγματικά, της έδινε μεγάλη δύναμικη. Οι χώροι ήταν πολύ προσεγμένοι, δίνοντας, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, την αίσθηση ότι βλέπεις Almodovar. Όλη αυτή η πολυχρωμία του χώρου, το έντονο καλλιτεχνικό στοιχείο που προσπαθούσε ο σκηνοθέτης να απεικονίσει, καθώς και η άμμεση και έμμεση τραγικότητα, χάριζαν πολλά κιλά πρωτοπορίας και φιλοσοφημένης σκηνοθετικής άποψης. Σε αυτή την μαγική εικόνα που προσπαθούμε να φτιάξουμε, έρχονται και τα "όρια" που λέγαμε... Έστω, ότι είμαστε εύστοχοι στον παραλληλισμό που κάναμε με τον Almodovar. Ο τελευταίος έχει την τάση να κάνει διάφορες σκηνές από τις ταινίες του σε επαρχιακές πόλεις της Ισπανίας. Όπως γίνεται κατανοητό, αν και εδώ γίνει αντιγραφή αυτής της άποψης χωρίς κανένα μέτρο, μπορεί να χαθεί λίγο ο μπούσουλας. Σε αυτό, λοιπόν, το σημείο ήταν που έχανε η ταινία. Βέβαια, εδώ δεν φταίει μόνο ο σκηνοθέτης, αλλά και το σενάριο. Για να σας δώσω να καταλάβετε: Φανταστέιτε να βλέπατε την ισπανική εκδοχή και να σας έλεγαν ότι ο πρωταγωνιστής κατάγεται από ένα γραφικό χωριό δίπλα από τη Γρανάδα, και να έρχεστε τώρα στην ελληνική και ο πρωταγωνιστής να έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα χωριό κοντά στην Τρίπολη (δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν που πιθανώς να κατάγεται από εκείνα τα μέρη, προς Θεού). Δεν λέω, όλα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Και θα ήταν λάθος να κάνουμε απόλυτη ταύτιση του ισπανικού κινηματογράφου και του ελληνικού σε τέτοιου είδους φιλμς. Αλλά, όσο να'ναι...

Όσον αφορά την ηθοποιία, τώρα, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα κιόλας... Ήταν στιγμές που ήταν καλή και κάποιες άλλες που χαλούσε πάρα πολύ. Σε λίγα σημεία έφτασε το αρκετά ικανοποιητικό. Δεν είμαι επαγγελματίας του χώρου, αλλά όσο να'ναι κάποια πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Παρόλ' αυτά, αυτός ο τομέας δεν καταστρέφει την ταινία. Αν δεν υπήρχε αυτή η μετριότητα σαφώς τα πράγματατα θα ήταν καλυτερα, αλλά και τώρα που την συναντάμε, δεν φτάνουμε σε σημείο να καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που βγάλαμε τα χρήματα από το πορτοφόλι μας για να τα δώσουμε στον/ην ταμία. Στην γοητεία των ηθοποιών συνέβαλε τα μέγιστα και το ότι το μακιγιάζ τους ήταν ελάχιστο. Αυτή την φυσικότητα σε αυτό το βαθμό την έψαχνα πολύ καιρό σε μια ακόμα ταινία. Και χάρηκα που επιτέλους την βρήκα και ξανάδα τα αποτελέσματά της.

Πραγματικά, η ταινία είναι κάτι για να θυμάσαι. Πολύ extreme σκηνές και αρκετά "ψαγμένα" πλάνα. Παρά το γεγονός ότι δεν αποτελεί και το τελειότερο φιλμ, αξίζει τα χρήματά της πιστεύω. Αυτό, σαφώς, δεν εκμαιεύεται από το υπόλοιπο κείμενο, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου όταν την δείτε. Αν δεν θέλετε να ρισκάρετε πηγαίνοντας σε έναν κινηματογράφο, αξίζει να την νοικιάσετε όταν κυκλοφορήσει.

Καλή προβολή..!

Προσωπική βαθμολογία: