director: Adam Elliot writer: Adam Elliot
voices: Toni Collette (Mary), Philip Seymour Hoffman (Max)
genre: Animation, Drama
Η ανθρωπιά και η έννοια της φιλίας είναι κάτι πολυσυζητημένο την σημερινή εποχή. Αυτό το γεγονός με κάνει να προβληματίζομαι πολύ για το πώς να μιλήσω για κάτι τέτοιο… Σαφώς δεν είμαι κάποιος εδικός, αλλά κανένας από εμάς δεν χρειάζεται ειδική μόρφωση ή συστάσεις για να εκφράσει προβληματισμούς και συναισθήματα. Παρά το γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή που όλα μπορούν, θεωρητικά κι πρακτικά, να συμβούν, με την τόση πια πληροφόρηση από την οποία κατακλυζόμαστε και την πανεύκολη πρόσβαση σε αυτή, ξεχνάμε τα βασικά. Κάποιοι άλλοι είναι εκεί, όμως, για να μας τα θυμίζουν. Όσο θα υπάρχει η τέχνη, τα πράγματα θα είναι πιο λυρικά και μαγικά. Και ευτυχώς η τέχνη θα υπάρχει παντοτινά… Για να μην ξεφεύγουμε πολύ από το τι θέλουμε να προσφέρουμε μέσω αυτού του blog, στα της ταινίας άμεσα.
Ο Max είναι ένας 44χρονος, αυτιστικός Νεοϋορκέζος. Η Mary είναι ένα 8χρονο κοριτσάκι από την Αυστραλία. Τελείως τυχαία, ξεκινούν να αλληλογραφούν και να αναπτύσσουν, σιγά-σιγά, την πιο αθώα και αληθινή φιλία. Πολλά σκαμπανεβάσματα θα υπάρξουν. Το θέμα είναι αν θα πραγματοποιήσουν το μεγαλύτερο όνειρό τους: ο καθένας τους να αποκτήσει έναν πραγματικό φίλο…
Πάντα, τα animation φιλμς έχουν κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Μια γοητεία που σπάνια βρίσκει κανείς. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι κρατούν μια παιδικότητα κρυμμένη ή αναδεικνύουν μια διαφορετική πλευρά της 7ης τέχνης, αλλά παραμένουν παραμυθένια. Αυτό το «στερεότυπο» καλείται να ξεπεράσει το «Mary and Max». Και τα καταφέρνει πολύ καλά.
Ο Adam Elliot κρατά το κλασσικό στυλ οπτικοακουστικής αναπαράστασης που συναντούμε και στο “Harvie Krumpet”. Πολύ ιδιαίτερες φιγούρες και πολύ καλοστημένο σκηνικό. Εξάλλου, αυτά είναι και τα στοιχεία που αποτελούν κομβικό σημείο για μια ταινία animation. Η δουλειά που έχει γίνει είναι άψογη και μπορεί να βάλει την προσωπική της σφραγίδα στον καθένα. Το γενικότερο «στήσιμο» μου θύμισε λίγο τον Αρκά. Στις περίφημες εισαγωγές των άλμπουμ του αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι σε όλα τα πρόσωπα μπορεί κανείς να διακρίνει την θλίψη που προέρχεται από το σύνολο του κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει και δραστηριοποιείται το κάθε άτομο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, το ίδιο ισχύει κι εδώ.
Σεναριακά, τώρα, δεν γίνεται να κάνει κάποιος αρνητικά σχόλια. Λεπτομέρεια στο έπακρο και φοβερή συμμόρφωση με το εκάστοτε νοητικό υπόβαθρο του προσώπου στο οποίο απευθυνόταν στο σενάριο. Πιστεύω, είναι αρκετά απαιτητικό το να σχεδιάσεις μια ταινία η οποία απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες, αλλά πρέπει να περικλείει την σωστή «ποσότητα» παιδικότητας και αθωότητας. Συγκινητική δουλειά…
Η καλύτερη ταινία που έχω δει φέτος και μια από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλό να τη δείτε το συντομότερο δυνατό. Προσφέρει πολλά συναισθήματα και εντάσεις. Δυστυχώς, κάποιες λέξεις πολλές φορές δεν μπορούν να περιγράψουν ένα συναίσθημα και να το κάνουν απόλυτα ξεκάθαρο. Έτσι και η κριτική δεν είναι τόσο μεγάλη. Αλλά, γι’ αυτό η ζωή έχει αυτό το όνομα. Να κρατάτε τις χαρές, να θυμάστε τις λύπες. Προσδοκώ σε μια κοινωνία που κάποια στιγμή θα μπορέσει να εκφράσει αυτά που νιώθει. Να δείξει τον τρόπο που σκέφτεται, που θα ήθελε να ζει και να αναπνέει. Σίγουρα μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αλλά το θέμα είναι το πότε. Πάντα είσαι νέος…
Καλή σκέψη..!
Υ.Γ.: Θα ήταν πολύ ωραίο για εμένα το, αν όποιος διάβαζε αυτή την κριτική, έβλεπε και την ταινία.
Προσωπική βαθμολογία:
Review by Sanm
No comments:
Post a Comment