Entre les Murs {Ανάμεσα στους Τοίχους} (2008)

director: Laurent Cantet

writer: Francois Begaudeau

starring: Francois Begaudeau, Nassim Amrabt, Juliette Demaille

genre: Drama







Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο γεγονός, αλλά θα το συναντάμε πάντα. Δύσκολο το να εντοπίσουμε τις πραγματικές του ρίζες και ακόμα πιο δύσκολο να το εξυγιάνουμε. Ανά τους καιρούς, το θέμα της παιδείας και το πώς αυτή θα πρέπει να συνυπάρχει και να συμπορεύεται με την υπόλοιπη κοινωνική δομή, ώστε να προάγει κατά κύριο λόγο το πνεύμα και τον άνθρωπο, διχάζει τους ανθρώπους. Το ζούμε καθημερινά κι εμείς. Φανταστείτε, όμως, πόσο πιο δύσκολο είναι να λειτουργήσει αποτελεσματικά αυτός ο θεσμός όταν πρέπει να εφαρμοστεί σε μια κοινωνία πολλών εθνικοτήτων. Όταν ο ρατσισμός, η μικρότητα, ο στενός νους και η προσκόλληση σε «έμμονα» ιδανικά αποτελούν, δυστυχώς, αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπου σήμερα, πως διαμορφώνονται, άραγε, τα πράγματα; Απάντηση μπορούμε να πάρουμε από το αριστουργηματικό Entre les Murs(Ανάμεσα στους Τοίχους).



Τα πράγματα έχουν ως εξής:



Ο Φρανσουά, ένας νέος Γάλλος δάσκαλος, αναλαμβάνει να διδάξει φιλολογικά σε ένα σχολείο μιας εργατικής γαλλικής συνοικίας. Αυτός και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ο Φρανσουά εισάγει μια πρωτοποριακή μέθοδο διδασκαλίας με σκοπό να διδάξει «ουσία, ενότητα και ζωή». Τα πράγματα φαίνονται να βαίνουν πολύ καλά, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι η τάξη απαρτίζεται από μαθητές πολλών εθνικοτήτων. Τα προβλήματα για τον Φρανσουά, όμως, αρχίζουν όταν η αμφισβήτηση από έναν μαθητή βαραίνει το κλίμα…



Σκηνοθετικά, η ταινία, ήταν καταπληκτική. Περισσότερο θύμιζε ντοκιμαντέρ για το σύστημα εκπαίδευσης και τους παράγοντες που συμβάλλουν στη διαμόρφωσή του (ενδοσχολικά), παρά ταινία. Κάποιες σκηνές ήταν, σκόπιμα πιστεύω, μεγαλύτερες απ’ όσο θα έπρεπε. Το αποτέλεσμα αυτής της τεχνικής ήταν η τέλεια μεταφορά των συναισθημάτων που σου προκαλούσαν οι καταστάσεις που προβάλλονταν στην οθόνη κατ’ ευθείαν στο μυαλό και στην καρδιά σου. Καθόλου βαρετή, πλαισιωμένη από ένα περιεκτικό σενάριο.



Η ηθοποιία, ιδιαίτερα των μαθητών, σε άφηνε άναυδο. Ήταν τέτοια η φυσικότητα που νόμιζες ότι η κάμερα ήταν κρυμμένη και αυτοί συμμετείχαν σε ένα κλασσικό, καθημερινό μάθημα. Όλοι οι ρόλοι είχαν συμβολή στο έργο, από τον πιο μικρό μέχρι και τον πιο μεγάλο. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι κάποιον «άχρηστο» ρόλο.



Η ταινία έχει τιμηθεί με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κανών 2008, και πιστεύω, επάξια. Δίνει πολύ δυνατά μαθήματα ζωής, που μας κάνουν να σκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε. Νομίζω, αξίζει να την δείτε, όχι μόνο για το ότι της «κολλήσαμε τη ρετσινιά» του βραβείου, αλλά γιατί όταν θα τελειώσει θα σας έχει χαρίσει ένα πιο ανανεωμένο τρόπο σκέψης που μακάρι να σας ακολουθήσει για αρκετό καιρό.

Προσωπική βαθμολογία:

Review by Sanm