Synecdoche, New York (2008)

Director : Charlie Kaufman

Writer : Charlie Kaufman

Starring : Philip Seymour Hoffman | Catherine Keener

Genre : Drama | Surrealism











Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων / θεατών.Από την μία, αυτοί που απλά θέλουν κάτι το ανάλαφρο, κάτι που θα τους κάνει να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους χωρίς να τους βάλει σε σκέψεις, προβληματισμούς και εν γένει να τους κουράσει πνευματικά. Από την άλλη έχουμε την κατηγορία αυτών που αναζητούν κάτι περισσότερο από μία κινηματογραφική εμπειρία. Αυτών που σε ένα έργο ζητούν το διαφορετικό, αυτό που θα τους οδηγήσει σε βαθύτερους τομέις της σκέψης και άν θέλετε και όπως συνηθίζω να λέω, θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Ο λόγος που ξεκίνησα έτσι, θα γίνει κατανοητός στην πορεία της κριτικής μου για την ταινία και ελπίζω να σας προβάλλω την άποψη μου για αυτήν, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.





Η Ιστορία :

Επιτυχημένος θεατρικός σκηνοθέτης, συγκρούεται καθημερινά με τον εαυτό του, όπως επίσης και με τα πρόσωπα που τον περιτριγυρίζουν και απογοητευμένος από όλα με όσα η ζωή τον αγκαλιάζει, επιχειρεί να κάνει το θεατρικό του κρεσέντο, δίνοντας νόημα στην ζωή του λίγο πριν το τέλος της.





Η Κριτική:

Όσο και άν προσπαθήσετε να κατηγοριοποιήσετε αυτήν την ταινία, θα οδηγηθείτε σε αδιέξοδο και πιστέψτε με, στο τέλος της προσπάθειάς σας θα έχετε να κάνετε και με έναν ελαφρύ πονοκέφαλο.Ομολογώ ότι το στυλ των ταινιών αυτών είναι από τα αγαπημένα μου, μιας και κάθε λεπτό μιας τέτοιας ταινίας σου προσφέρει και κάτι διαφορετικό.

Στο Synecdoche, New York ,ο Κaufman σπάει για άλλη μια φορά τα δεσμά των τετριμμένων σεναρίων και της κοινότυπης παρουσίασης ενός θέματος, προβάλλωντας μας μια “πεντακάθαρη” και αληθινή ταινία και, πηγαίνοντας μας ένα βήμα παραπάνω από από τα ευφυέστατα “Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού” και “Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς” προσπαθώντας να δώσει εξηγήσεις για την ζωή του σήμερα.



Το Synecdoche, New York δεν είναι ταινία, αλλά ένας διαρκώς εξελισσόμενος οργανισμός, που με όσες δυνάμεις διαθέτει, προσπαθεί να βρει το νόημα της ύπαρξης του, αλλάζωντας προσωπεία και πορεία έχοντας στο νου του ότι το τέλος είναι κοντά.

Εδώ έχουμε τον Hoffman (Scent of a woman | 25th hour |Capote | Doubt), στον ρόλο του ευαίσθητου και συναισθηματικά φορτισμένου σκηνοθέτη, που, στο μεγαλύτερο εγχείρημα της ζωής του επιχειρεί να καταγράψει την πορεία του ανθρώπου προς τον θάνατο και να παρουσιάσει μέσω αυτού την ματαιότητα ορισμένων καταστάσεων που περνάμε όλοι μας κατά την διάρκεια της ζωής μας.



Σκηνοθετικά δεν έχω να πω και πολλά, μιας και σέβομαι απεριόριστα τον Kaufman και όποια ταινία έχει αγγίξει.Οι κάμερες στην ταινία είναι πότε αργές, με κύρια έμφαση στον χαρακτήρα και άλλοτε με σχετικά απότομες εναλλαγές μεταξύ των σκηνικών, βοηθώντας έτσι τον θεατή να “μπεί” στην δίνη συναισθημάτων που ο Kaufman έχει δημιουργήσει.

Το cast της ταινίας είναι άψογο.Στο Synecdoche θα δείτε πάρα πολλούς ηθοποιούς (πέρα των κεντρικών πρωταγωνιστών) και κομπάρσους, κάτι που με εντυπωσίασε όχι λόγω ποσότητας, αλλά λόγω του τέλειου στησίματος τους στην κάμερα, των άκρως ρεαλιστικών αντιδράσεων τους στα δρώμενα, όπως επίσης και στην εναλλαγή των ρόλων τους κατά την διάρκεια της πλοκής.

Την μουσική της ταινίας θα την χαρακτήριζα ως συνοδευτική, τοποθετημένη εκεί που πρέπει, κάτι που δίνει “αέρα” στις ερμηνείες και κάνει τον θεατή να ειχωρήσει ακόμα περισσότερο στο σενάριο.



Ξεκίνησα να σας λέω για τις δύο κατηγορίες θεατών και αυτό το έκανα μόνο και μόνο για να καταλήξω στο ότι το Synecdoche βρίσκεται κάπου στην μέση.Ο Kaufman επιχειρεί το μεγαλύτερο σκηνοθετικά ρίσκο της καριέρας του και καταφέρνει μέσω αυτού να ωριμάσει και ο ίδιος και με συνοδοιπόρους το άριστο cast της ταινίας κλείνει το ταξίδι του, αφήνοντάς μας στην σκέψη ότι αγωνιστήκαμε μέσα στην ύπαρξη και σιγά σιγά γλιστράμε προς την ανυπαρξία..

Μια ταινία που θα μας απασχολήσει και στο μέλλον κατά την γνώμη μου, μιας και έχει όλα τα φόντα για να αντέξει στον χρόνο και να δώσει κάτι παραπάνω στον χώρο της τέχνης.

Προσωπική βαθμολογία :