director: Tomas Alfredson
writers: John Ajvide Lindgvist (novel) | John Ajvide Lindgvist (screenplay)
starring: Kare Hedebrant and Lina Leandersson
genre: Drama | Horror | Romance | Thriller
Η Ιστορία:
Δωδεκάχρονο αγόρι (Oskar), που δέχεται κάθε μέρα και περισσότερο τα πειράγματα των συμμαθητών του στο σχολείο και όντας αρκετά “πειραγμένο” από την φύση του και από το διαζύγιο των γονιών του, βγαίνει να παίξει έξω στο χίονι γνωρίζοντας την Eli, ένα επίσης δωδεκάχρονο κορίτσι (όπως εκείνη ισχυρίζεται) που μόλις είχε μετακομίσει στο διπλανό διαμέρισμα με τον πατέρα της, μα συνάμα αρκετά περίεργο .Έπειτα από μια σειρά συνομιλιών μεταξύ τους γνωρίζονται καλύτερα (μέχρι που γίνονται και ζευγάρι) και αποκαλύπτεται στον Oskar ότι η Eli είναι βαμπίρ.
Η κριτική:
Ειλικρινά είχα μεγάλες ελπίδες για αυτήν την ταινία. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό διάβασα τόσο καλές κριτικές για ταινία τύπου Horror και ώς λάτρης του είδους, είπα να την δώ. Ώς αποτέλεσμα, μετά από δύο βασανιστικές και πιστέψτε με άκρως βαρετές ώρες, το μόνο που μου έμεινε ήταν η απογοήτευση.
Η ταινία ακολουθεί την πεπατημένη του είδους (όπως η γενιά μας έχει τουλάχιστον συνηθίσει), με μια σειρά απανωτών “κλισέ”, τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να σε κουράσουν.Πότέ μου δεν κατάλαβα και απ' ότι φαίνεται δεν πρόκειται να καταλάβω, τον λόγο που οι σκηνοθέτες του είδους επιλέγουν μικρούς σε ηλικία πρωταγωνιστές.Είναι πιο τρομακτικό? Βγάζει ένα πιό ρομαντικό συναίσθημα? Δεν ξέρω..
Ας αναλύσουμε όμως λίγο την δομή της ταινίας .Το σκηνικό όπου εξελίσσονται τα γεγονότα, είναι τυπικό του είδους και με κύριο παράγοντα το χιονισμένο τοπίο, προσπαθεί μάταια να γίνει τρομακτικό. Πέρα από την πρώτη δολοφονία στην αρχή της και εκέι που νομίζεις ότι ίσως τελικά να δείς μια ταινία που αξίζει τα λεφτά της, το σενάριο κάνει μια τεράστια καμπή και σε οδηγεί σε πιο “ρομαντικά” μονοπάτια. Δεν λέω, μπορεί σε κάποιους να αρέσουν τέτοιου είδους thriller, όμως βάζω στοίχημα ότι όλο αυτό κάπου θα το 'χετε ξαναδεί. Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με μια συνηθισμένη ταινία με ένα ακόμα πιο συνηθισμένο background. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πιστέυω ότι οι κάμερες ήταν ίσως και το μοναδικό καλό σημείο της ταινίας, με ωραίες “κουλτουρέ” λήψεις και χωρίς να το παρατραβάνε.Όμως όλα τα άλλα στοιχεία είναι μεγαλειωδώς απογοητευτικά.
Όσον αφορά το θέμα των ηθοποιών, πιστεύω ότι έγινε καλή επιλογή κρίνοντας από το που ήθελε ο σκηνοθέτης να οδηγήσει την ταινία. Έχουμε να κάνουμε κυρίως με παιδιά, γύρω από τα οποία αναπτύσσεται το σκηνικό και με λιγοστούς μεσήλικες “κομπάρσους”.Οι διαλόγοι είναι αργοί και πολλές φορές, είτε μακροσελείς είτε με τεράστια κενά σιωπής, κάτι που προσωπικά θεώρησα βαρετό και καθόλου βοηθητικό στο “χτίσιμο” των χαρακτήρων.Επίσης η σουηδική γλώσσα άν και αρκετά μυστικιστική στο άκουσμα εδώ λειτουργεί ώς στοιχείο “σινεφίλ” μή εξυπηρετώντας τον σκοπό του είδους.
Παρακολουθώντας την ταινία, δεν σας κρύβω ότι έιχα μπερδευτεί στο σε ποιά κατηγορία ανήκει.Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να περάσει τον τρόμο και την παράνοια ,φιλτράρωντας τα όλα μαζί με δόσεις ρομαντισμού, αντιδράσεων ανθρώπων της διπλανής πόρτας, όπως επίσης και από ένα πέπλο απλότητας (πρώτη φορά θα δείτε βαμπίρ να μοιάζει με την κόρη του γείτονά σας) και παρ' όλα αυτά να μην τα καταφέρνει.
Οι Σουηδοί αυτή την φορά απογοητευόυν και δίνουν μια νέα τροπή στην όλη πορεία των “κακών” θρίλερ. Το “Άσε το κακό να μπεί” σε αφήνει αδιάφορο, όχι λόγω του ρομαντισμού που εκπέμπει μα και λόγω του μετριότατου σεναρίου του.Άν κάποιος θέλει να δεί κάτι αντίστοιχο, ας δεί καλύτερα το “Twilight”, μιας και είναι στο ίδιο πάνω κάτω μοτίβο, μα με σίγουρα πιο εντυπωσιακή πλοκή (να ξεκαθαρίσω εδώ την απογοήτευση μου και με αυτή την ταινία).Μην σας τραβήξει το ενδιαφέρον του ότι η ταινία δεν είναι άλλη μια Hollywood-ιανή παραγωγή με βαμπίρ.Πιστέψτε με, θα ήταν πολύ καλύτερα έτσι (ίσως η πρώτη φορά που το λέω για κάποια ταινία)! Απόρησα με τις επικές κριτικές που πήρε η ταινία, μα υπάρχει η τάση ταινίες εκτός αμερικής να αντιμετωπίζονται διαφορετικά και στην πληθώρα των περιπτώσεων θετικά. Τρανό παράδειγμα είναι και αυτή η ταινία.
Κλείνοντας, το “Άσε το κακό να μπεί” αντί να προβάλλει το κακό μέσα από τις οθόνες μας, καταφέρνει να προβάλλει το σύνολο των κακών στοιχείων μιας ταινίας τρόμου και μάλιστα σε μία από τις χειρότερες παρουσιάσεις του.Τα 115 λεπτά που διαρκεί καλύτερα να τα ξοδέψετε σε κάτι πιο δημιουργικό και με περισσότερη φαντασία.
Προσωπική βαθμολογία:
Review by Kapapi
In contrast to fellow reviewer Kapapi I thought this film was not a waste of time but a very emotional and intelligent film. Ive heard opinions left and right about the film but I have to say that maybe its due to the fact that many people were misinformed about the nature of the film or they just don't like slow character driven stories.
The film shouldn't be considered a horror film but more a romantic drama of 12 year olds that so happens to have vampires. The film is slow and takes it time and many have considered the 2 hour mark to be two much. I though it was just right. I enjoy my romance films when done right and even more especially there where you wont expect it. How many times do you see a romance about 12 years olds that is seriously done. Its a incredible story of love of two odd young individuals that one so happens to be a vampire.
Also many mention like I said the slow, and boring nature. But nobody mentions the effects, blood, performances. The film never goes too far into the vampire lore but keeps it all realistic and faithful. The effects are spectacular for the budget and the performances especially of the two kids are masterful. Everybody praises the cinematography and look but they also should view the film a little bit more seriously and with patience. Each film cant be blood every five seconds and with loud screams. We have to enjoy the quiet moments of cinema especially when there done so well.
Personal Rating:
Mini-Review by Paul
No comments:
Post a Comment