Friday the 13th (2009)

director: Marcus Nispel

writers: Damian Shannon, Mark Swift, Mark Wheaton

starring: Jared Padalecki, Danielle Panabaker, Amanda Righetti

genre: Horror

Ιστορία:

Μια παρέα εφήβων ταξιδεύουν στο Crystal Lake για να περάσουν μερικές ξένοιαστες μέρες στο σπίτι ενός από αυτούς. Την ίδια μέρα περνάει απο την περιοχή ο Clay Miller, αναζητώντας την αδερφή του που εξαφανίστηκε εκεί κοντά χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Αυτό που δεν γνωρίζει κανείς τους, είναι οτι βρίσκονται κοντά στο καταφύγιο του αιμοδιψούς δολοφόνου Jason Voorhees και αποτελούν τους επόμενους στόχους του..

Κριτική:

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να αναβιώνουν στη μεγάλη οθόνη τρανταχτά ονόματα του κινηματογράφου τρόμου, όπως το Halloween, το Last house on the left και το Friday the 13^th, άλλα επιτυχώς, άλλα όχι τόσο, και άλλα αποτελώντας ύβρι ως πρός το αρχικό φιλμ. Παρακάτω θα δούμε που εντάσσονται οι νέες περιπέτειες του, ταλαιπωρημένου απο μερικά κακά sequels, Jason και της χατζάρας του.

Το σενάριο καταρχάς ελάχιστα πράγματα προσφέρει στην ιστορία της σειράς των ταινιών. Ουσιαστικά είναι απλα μια καινούρια ομάδα υποψήφιων θυμάτων, που μπαίνουν στην περιοχή δράσης του Jason, και το κυνήγι ξεκινά. Σε μια τέτοια ταινία σεναριακά συνήθως δεν περιμένεις βαθυστόχαστους διαλόγους ή νοήματα, και η εν λόγω δεν αποτελεί εξαίρεση. Το κακό όμως είναι οτι δεν παρουσιάζει καμία πρωτοτυπία και για κάποιον με στοιχειώδη εμπειρία σε ταινίες τρόμου είναι απόλυτα προβλέψιμη, δίνοντας την αισθησή οτι το έχεις ξαναδεί πολλές φορές το έργο.. Σαν θετικό μπορούμε να εκλάβουμε οτι, μένοντας σε τυποποιημένα μονοπάτια, τουλάχιστον δεν γίνεται γελοίο, κάτι που θα ήταν κρίμα και για τη φήμη του τίτλου.

Ο σκηνοθέτης απο την άλλη, κάνει φιλότιμη δουλειά. Εκμεταλλεύεται το σκοτάδι και το δάσος φτιάχνοντας ένα αρκετά κλειστοφοβικό κλίμα, και σε συνδυασμό με τη νευρική χρήση της κάμερας προκαλεί σε μερικά σημεία την αγωνία του θεατή. Εντύπωση μου έκανε οτι τα περισσότερα πλάνα είναι σε τρίτο πρόσωπο, παρά το οτι στις ταινίες τρόμου χρησιμοποιείται κατα κόρον πρώτο πρόσωπο για να λειτουργούν καλύτερα τα “ξαφνιάσματα” της ταινίας, άλλα ακόμα κι έτσι τα καταφέρνει αρκετά καλα, κυρίως λόγω της επιβλητικής φιγούρας του Jason.

Οι χαρακτήρες είναι επιφανειακοί, με αποτέλεσμα να μη δένεσαι ιδιαίτερα με κάποιον, εκτός ίσως του πρωταγωνιστή Jared Padalecki που, έχοντας εμπειρία στο είδος απο την πετυχημένη σειρα Supernatural οπου συμπρωταγωνιστεί, είναι αρκετα καλός στο ρόλο του Clay. Η παρέα των εφήβων μοιάζει, κλασικά, βγαλμένη απο αμερικάνικη χαζοκωμωδία και οι ερμηνείες τους είναι ανεκτές, ανάλογα και με τη συμμετοχή του καθενός. Ο Jason τέλος, ο ουσιαστικός πρωταγωνιστης, αποτελεί με την επιβλητική όπως πάντα παρουσία του ιδανικό “κακό”, αν και η αισθησή μου είναι οτι αυτή τη φορά είναι λίγο παραμελημένος, ίσως φταίει το οτι στις παλιότερες ταινίες σαν παιδί μου φαινόταν πιο εντυπωσιακός.

Τελικό συμπέρασμα: Στο αν η “επαναφορά” του Παρασκευη και 13 είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα, η απάντηση είναι όχι. Μόνο το να θυμηθούμε τη φιγούρα του Jason, κάτι που θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα νοικιάζοντας την πρωτότυπη ταινία. Αν ωστόσο είστε φαν του είδους, δε θα χάσετε κάτι αν δείτε το νεο “Παρασκευη και 13”, που δεν είναι μεν τίποτα φοβερό αλλά σίγουρα έχετε δει χειρότερα. Μαζεψτε παρέα, χαμηλώστε τα φώτα, και καλή, αιματοβαμένη, διασκέδαση..

Personal Rating:

Review by Harvester