Rachel Getting Married (2008)

director: Jonathan Demme

writer: Jenny Lumet

starring: Anne Hathaway | Bill Irwin | Rosemarie DeWitt

genre: Drama | Romance







Η Ιστορία:





Ναρκομανής, εθισμένη και ψυχολογικά προβληματική κοπέλα που ακούει στο όνομα Kym, επιστρέφει στο πατρικό της έπειτα από αρκετούς μήνες σε κλινική αποτοξίνωσης, δύο μέρες πρίν από τον γάμο της αδερφής της (Rachel). Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον οικογενειακό και εξίσου προβληματικό με αυτήν περίγυρο της και έπειτα από μια αλληλουχία γεγονότων που κάνουν την ατμόσφαιρα όλο και πιο φορτισμένη, θα βρεθεί στο επίκεντρο των γεγονότων, συνεχίζοντας να είναι κλεισμένη στο κουτί της που τόσο πολύ ευαισθητοποιεί τον πατέρα της και απομακρύνει όλους τους άλλους..





Η Κριτική:





Ειλικρινά από τότε που βγήκε η ταινία και διάβασα την πλοκή της δεν μπορούσα να καταλάβω τις τόσο διθυραμβικές κριτικές που έπαιρνε από την πληθώρα του κινηματογραφικού κόσμου. Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να κάτσω αναπαυτικά και να παρακολουθήσω τον γάμο της Rachel, που μάλιστα ήταν η αφορμή στο να προταθεί για χρυσό αγαλματάκι η Anne Hathaway!









Από το πρώτο 20λεπτο της ταινίας τα όσα έβλεπα με έκαναν να θέλω να σηκωθώ και να φύγω. Ο λόγος ;Πολύ απλά, αυτό που έβλεπα με έκανε να κοιτάζω συνεχώς το ρολόι μου, νομίζοντας ότι είχε περάσει καμια ώρα, ενώ στην ουσία παρακολουθούσα μονάχα δέκα λεπτά, σε συνδυασμό με τα αμέτρητα κλισέ, τα οποία περασμένα από το μπλέντερ της κινηματογραφικής κουλτούρας (και καλά) του σύγχρονου κινηματογράφου και σε συνάρτηση με την πάρα πολύ συνηθισμένη τεχνική της κάμερας στον ώμο με απογοήτευσαν.





Θα μου πείτε εδώ ότι ίσως να υπερβάλλω λιγάκι.Άς τα πάρουμε τότε με την σειρά τους τα πράγματα. Η ταινία λέγεται Rachel Getting Married και όχι Kym Getting Out Of Rehab. Εδώ βρίσκεται και το πρώτο λάθος κατ' εμέ.Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από το πρόσωπο της Kym, που παρουσιάζεται σαν το τυπικό κατεστραμμένο κοριτσάκι, που σε αντίθεση με την μεγαλύτερη, επιτυχημένη και συνάμα σκύλα αδερφή της, προσπαθεί να επανενταχθεί στην ίδια της την οικογένεια. Άλλο ένα κλισέ αποτελεί ο πατέρας, ο οποίος αγαπάει πραγματικά την κόρη του και παρ' όλα τα όσα έχει προξενήσει στην οικογένεια του, αυτός την υποστηρίζει πιστά, κάτι που φέρνει στα όρια της την μεγαλύτερη του κόρη, που φοβάται ότι όλο αυτό θα χαλάσει την ομορφότερη μέρα της ζωής της. Άν όλα αυτά δεν τα έχετε ξαναδεί κάπου, τότε δεν ξέρω τι να πώ.



Ας συνεχίσουμε. Το όλο στήσιμο των σκηνών προσωπικά με κούρασε και με έκανε να απορήσω με αυτό που βλέπω ούκ ολίγες φορές. Στην όλη διάρκεια της ταινίας, τα πανηγύρια για το γάμο, οι κλισέ φιλοφρονήσεις προς το ζευγάρι, τα ηλίθια ανεκδοτάκια συγγενών και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε έδιναν και έπαιρναν, καλύπτωντας πάνω από μισάωρο σε μια ταινία 2 παρά κάτι ωρών.



Εδώ θα μου πεί ο κουλτουρέ θεατής, ότι όλο αυτό ήθελε να δείξει την αντίθεση μεταξύ της σοβαρής κατάστασης που περνούσε η Kym και του χαρμόσυνου γεγονότος που ζούσε οι οικογένειά της και άλλα τέτοια κουλά..Ωραία, ας συμφωνήσουμε. Πώς όμως θέλει να κάτσω να παρακολουθήσω ένα κοινωνικό/οικογενειακό δράμα, όταν στην ουσία το μόνο που μου δείχνει για αυτό είναι ένα μισάωρο και μάλιστα όχι και τόσο καλά στημένο;



Στο Rachel Getting Married θα παρακολουθήσετε επίσης ένα συνοθύλευμα από εθνικότητες που παρουσιάζονται στον θεατή ώς καλεσμένοι του γάμου της Rachel με τον Sidney, ο οποίος είναι αφροαμερικανός και ζεί στην Χαβάη. Το πολυεθνικό λοιπόν γαμήλιο τραπέζι βρίσκεται στο κέντρο της οικογενειακής ταραχής και κατά την γνώμη μου αποτελεί ίσως ένα απο τα λιγοστά θετικά στοιχεία της ταινίας, μιας και η πληθώρα του αποτελείται από μη επαγγελματίες ηθοποιούς.



Όσον αφορά την μουσική της ταινίας έχω να πώ μόνο καλά λόγια, μιας και ήταν κομμάτι της ταινίας και όχι συμπλήρωμα της (οι καλεσμένοι του γαμπρού έπαιζαν σε όλη σχεδόν την διάρκεια της ταινίας κομμάτια κάθε είδους).



Θελω να κλείσω εδώ, με τα τελευταία μου λόγια για την ταινία να είναι τα εξής: Πραγματικά δεν θα καταλάβω ποτέ το γιατί σκηνοθέτες του επιπέδου του Demme, ο οποίος είναι ο σκηνοθέτης της Σιωπής Των Αμνών, να αναλώνονται με μετριότατα σενάρια και ψευτοκουλτουρέ σκηνικά.Δεν θα καταλάβω επίσης γιατί όποιος/α ηθοποιός παίξει τον ρόλο του κατεστραμμένου,του ηρωινομανή κλπ, να είναι άμεσα προτεινόμενος για αγαλματάκι.Πόσο μάλλον εδώ, με την Anne Hathaway, που άν και παίζει ίσως για πρώτη φορά κάτι το σοβαρό δεν καταφέρνει να πείσει.



Για τους λάτρες του κλασσικού δράματος και της άμετρης κουλτούρας δεν έχω παρά να την προτείνω ανεπιφύλακτα.Όλοι οι υπόλοιποι απλά μην ασχοληθείτε..

Προσωπική βαθμολογία:

Review by Kapapi