director: Robert Schwentke
writers: Audrey Niffenegger, Bruce Joel Rubin
starring: Eric Bana, Rachel McAdams, Brooklynn Proulx
genre : Drama, Romance, Sci-fi
Ιστορία :
Ο Henry έχει μια σπάνια γενετική ανωμαλία που τον κάνει να μεταφέρεται σε διάφορες χρονικές στιγμές χωρίς να μπορεί να το ελέγξει. Όταν ερωτεύονται με την Claire, την όποια λόγω των “ταξιδιών” του, γνωρίζει σε όλες τις φάσεις της ζωής της, θα παντρευτούν και θα προσπαθήσουν να ζήσουν ευτυχισμένοι παρά την ιδιαιτερότητα του Henry..
Κριτικη :
Περίμενα καιρό την εν λόγω ταινία, καθώς η κεντρική ιδέα και το τρέιλερ μου είχαν κινήσει την περιέργεια. Η μείξη φαντασίας και αισθήματος φαντάζει ακόμα ασταθής για την “κινηματογραφική χημεία” και συνήθως τέτοιες ταινίας δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλα, κάτι όμως μου έλεγε οτι αυτό το πείραμα ίσως να είναι πετυχημένο. Χωρίς να έχω διαβάσει το αντίστοιχο βιβλίο λοιπόν, είδα την ταινία και έχοντας τη ακόμα νωπή στο μυαλό μου θα προσπαθήσω να ξεδιαλύνω τα θετικά και τα αρνητικά της.
Το σενάριο καταρχάς είναι αρκετά καλό, πρωτότυπο, προσεγμένο, με καλούς διαλόγους, και αποφεύγει το τρανταχτό λάθος, κατι που είναι κατόρθωμα για το θέμα με το οποίο ασχολείται. Ακριβώς εξαιτίας αυτού ωστόσο είναι και σχετικά πολύπλοκο, με την έννοια ότι το μπρός – πίσω στο χρόνο και τα γεγονότα που αρχικά δε βγάζουν νόημα και αργότερα φωτίζονται μπορεί να προκαλέσουν σύγχιση και να σε βγάλουν από το κλίμα της ταινίας. Επίσης, ένιωσα οτι η ταινία άργησε λίγο να βρεί έναν καλό ρυθμό, κάτι που μάλλον οφείλεται στο οτι προσπαθεί πρώτα να εξοικειώσει τον θεατή με το χρονικό μπέρδεμα, πριν ανεβάσει ταχύτητα.
Η σκηνοθεσία του Γερμανού Robert Schwentke απο την άλλη, νομίζω οτι κράτησε την ταινία ενα επίπεδο παρακάτω απο αυτό που θα μπορούσε να είναι. Την εκανέ μεν όμορφη αισθητικά, αλλά την άφησε αρκετά επίπεδη. Κατένειμε λάθος το χρόνο και δεν έδωσε το κάτι παραπάνω στις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές ώστε να τις απογειώσει με αποτέλεσμα η ταινία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των προταγωνιστών, εκεί που πάει να ανέβει, να σε αφήνει ξεκρέμαστο. Σίγουρα υπάρχουν δυνατές σκηνές, αλλα πιστεύω οτι το σενάριο έδινε περιθώρια για καλύτερα πράγματα. “Συνένοχος” σε αυτό στάθηκε και η μουσική επένδυση, η οποία ήταν μεν συμπαθητική σαν άκουσμα, αλλα δεν έβγαζε σχεδόν καθόλου συναίσθημα, και για μια αισθηματική δραματική ταινία ένα καλό soundtrack είναι το ήμισυ του παντός.
Οι ηθοποιοί, και ειδικά οι πρωταγωνιστές Eric Bana και Rachel McAdams ήταν καλοί. Ο πρώτος απέδωσε σωστά τον ψυχισμό και τις μεταπτώσεις του χαρακτήρα του, και τον παρουσίασε αρκετά ρεαλιστικά. Στα ίδια επίπεδα και η McAdams, με μια λιτή ερμηνεία υποστήριξε καλά το ρόλο της και απέφυγε τις υπερβολές. Η μεταξυ τους χημεία βγήκε πετυχημένη και αν είχαν βοηθηθεί περισσότερο απο τον σκηνοθέτη θα είχαν αποδώσει ακόμα καλύτερα.
Τελικό συμπέρασμα: Το ενδιαφέρον σενάριο και η χημεία των πρωταγωνιστών αναπληρώνουν ως ένα βαθμό την σκηνοθετική χαλαρότητα, άλλα όχι τόσο ώστε το έργο να είναι κάτι εντυπωσιακό. Βλέπεται ωστόσο ευχάριστα, αν όχι στο cinema, καλύτερα σε dvd καθως θα μπορέσετε να παρακολόυθήσετε και πιο άνετα την πλοκή. Προσωπικά τουλάχιστον όταν κυκλοφορησει στα video club θα το ξαναδώ, ελπίζοντας οτι η 2η φορα, χωρίς πλέον και το “κυνήγι” των αναχρονισμών του σεναρίου, θα είναι καλύτερη απο την 1η.
Προσωπική βαθμολογία:
No comments:
Post a Comment