director: Yann Arthus-Bertrand
writers: Isabelle Delannoy, Yann Arthus-Bertrand
narrator: Glenn Close
genre: Documentary «Όχι μόνο το φαινόμενο της πεταλούδας μπορεί ανά πάσα στιγμή να παρατηρηθεί σε όλο του μεγαλείο, αλλά τελικά μπορεί να λάβει χώρα απαρτιζόμενο από οργανισμούς πολύ μικρότερους και δομικά απλούστερους από αυτόν μιας πεταλούδας, όπως ένα είδος βακτηρίου. Δράστε ανάλογα ». Θα μπορούσα να το αφήσω εδώ και να κλείσω με κάποια αποσιωπητικά. Η δύναμη αυτής της ταινίας είναι τόσο μεγάλη, που οποιοδήποτε παραπάνω σχόλιο-ακόμα και εύστοχο- θα μπορούσε να ήταν περιττό.
Το “Home” μας προσφέρει ένα δωρεάν ταξίδι σε πολλές γωνίες του κόσμου μας και, παράλληλα, μας υποδεικνύει με τρόπο αποστομωτικό τη σημαντικότητα ακόμα και του πιο μικρού κυττάρου πάνω σε αυτόν. Δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ το οποίο περιορίζεται μόνο στο να παρουσιάσει μια σειρά εικόνων( όπως έχει ειπωθεί από πολλούς για το συγκεκριμένο), αλλά μας δίνει να κατανοήσουμε την έννοια της «αλυσίδας» στη φύση, τα προβλήματα που εμείς έχουμε δημιουργήσει, το μέλλον μας πάνω σε αυτό τον πλανήτη και πολλές εναλλακτικές οι οποίες υπάρχουν για να καταπραΰνουμε τις πληγές της Γης.
Η φωτογραφία(είναι πιο εύστοχος ο εν λόγω όρος συγκριτικά με αυτόν της σκηνοθεσίας) είναι κάτι το αξιοθαύμαστο. Η εικόνα σου «μιλάει», σε προκαλεί και σε καθηλώνει. Υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία θεματικών ενοτήτων που παρουσιάζεται που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας καλύψει. Ο επαγγελματισμός είναι διάχυτος και επιδρά θετικότατα στο αποτέλεσμα. Ένα πιθανό αρνητικό στοιχείο το οποίο θα μπορούσαμε να αναφέρουμε είναι το ότι σε μερικά σημεία η εικόνα δεν συμβαδίζει απόλυτα με τα λεγόμενα του αφηγητή, αλλά αυτό περνά σαφώς σε δεύτερη μοίρα.
Για να είμαι ειλικρινής, ως προς την αφήγηση σε αυτού του είδους τα φιλμ έχω πάντα μια επιφύλαξη για την εγκυρότητα των στοιχείων. Κατά καιρούς παρατηρούμε την παραπλανητική χρήση στατικών, ποσοστών, αναλογιών κτλ που σκοπό έχουν την ΄πρόκληση πανικού. Παρόλα αυτά, η αφήγηση-παρουσιάζοντας πολύ μικρά «σκαμπανεβάσματα» στην απόδοσή της-πλαισιώνει την όλη προσπάθεια και περνά αποτελεσματικά τα μηνύματα που έχουν σχέση με την (πρό)δράση, την ενημέρωση, την συναισθηματική φόρτιση και την ...ζωή. Ο τόνος της φωνής, πράγμα πολύ σημαντικό, είναι αυτός που πρέπει, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστηριακή και παράλληλα γοητευτική, η οποία σε κάνει να προσέχεις ακόμα περισσότερο το περιεχόμενο της αφήγησης.
Μουσικά, η ταινία παίρνει σχεδόν άριστα. Καταπληκτική γκάμα μουσικών επιλογών που περιλαμβάνουν από κλασσική κιθάρα και ανατολίτικους αμανέδες, μέχρι όπερα. Πετυχαίνει την διέγερση των αισθήσεων και σε απομονώνει γλυκά από το περιβάλλον σου για 1,5 ώρες και κάτι.
Μπορεί να ακούσετε απόψεις τελείως διαφορετικές με αυτήν εδώ. Τον λόγο δεν τον γνωρίζω. Πάντως, σας προτείνω να την δείτε οπωσδήποτε. Χωρίς κανένα παραπάνω σχόλιο.
Να σημειώσουμε ότι η ταινία προβλήθηκε/ κυκλοφόρησε παράλληλα στους κινηματογράφους, στην τηλεόραση, στο Internet και σε dvd την ίδια μέρα.
Και κάτι από την ταινία:
“It’s too late to be pessimistic…”
Καλή προβολή..!
Προσωπική βαθμολογία:
No comments:
Post a Comment